BBC Turkish article on Turkmenistan - part 2

Turkmenistan national assembly building in Ashgabat

Time for part 2 of this article on Turkmenistan a year after its old president died. Part 1 is here.

Niyazov yönetiminin frapan tuhaflığı genellikle medyanın dikkatine baskı ya da siyasi özgürlüğün eksikliği gibi konularla gelmişti.

Niyazov's administration's striking eccentricity generally came to the media's attention through subjects such as the lack of freedom of the press and of government.

Burası gazetecilerin demir parmaklıklar ardına atıldığı, muhalefetin olmadığı bir ülke. Türkmenistan'ı ziyaret edene kadar Niyazov'un acayip doğasının bu kendine has ülkenin normal yanlarını görmezden gelmemize yol açtığının farkında değildim.

Here is a country where journalists are thrown under iron grates, a country without an opposition. Even those that visit Turkmenistan don't notice the country's normal sides due to Niyazov's strange nature.

(last part of that sentence is a bit iffy)

Başkentin kenar semtlerinde, yeni apartman dairesinde oturan 36 yaşındaki Tatyana neden ülkeden asla ayrılmak istemediğini anlatıyor bana.

In the capital's nearby neighborhoods, Tatyana, 36 and living in a new apartment, explains to me why she never wants to leave the country.

"Komşularımıza bak..." diyor, "Afganistan'da kaos var, kan gölüne dönmüş. İran her an bombalanabilir. Özbekistan o kadar yoksul ki, herkes ülkeden kaçıyor. Burada biz ise barış içinde, istikrar içinde yaşıyoruz. Yarın ne olacağını biliyoruz."

"Look at our neighbours..." she says, "there's chaos in Afghanistan, it's turned into a lake of blood. Iran could be bombed at any moment. Uzbekistan is so poor that everybody's leaving the country. But us here, we live in stability. We know what tomorrow's going to be like."

Bir süpermarketin yöneticisi olan Tatyana, ayda 200 dolar kazanıyor.

Tatyana, a manager at a supermarket, makes 200 dollars a month.

Kulağa öyle çok bir para gibi gelmiyor bu belki ama, ülkede bir otomobil deposu da sadece bir dolara doluyor. Elektrik, gaz, su ve ulaşım bedava. Konut kredileri çok düşük faizlerle veriliyor. Ve ülkede isteyen herkes istediği yere uçakla iki doların altına gidebiliyor.

This might not sound like that much money, but in the country it costs only $1 to fill a car with gas. Electricity, gas, water and communications are free. House loans are given at a very low rate. And anybody can go to wherever they want within the country for under two dollars.

"Siz Batıdakilerin anlamadıkları şey şu:" diyor Tatyana, "Niyazov sadece kendisinin altın heykellerini diktirmedi, bizim için de rahat, iyi bir sistem yarattı."

"That's what you people from the West don't understand," says Tatyana, "Niyazov didn't just put up golden statues of himself, he also created a nice, comfortable system for us."

Aşkabat'ın iki yanı ağaçlarla dolu geniş caddelerinde arabamızı sürerken, bir meslektaşım "İyi işler bir otokrasi, iyi işlemeyen bir demokrasiden daha iyidir." diyor.

As he drives our car around Ashgabat's wide streets full of trees on both sides, my associate comments that "An autocracy that does good work is better than a democracy that doesn't."

Eskiden kendisi gibi Sovyetler Birliği'ne bağlı olan komşularının aksine, Türkmenistan demokrasiyi hiç denemedi.

As opposed to its neighbours that were also part of the U.S.S.R., Turkmenistan has never given democracy a try.

Niyazov seçimleri gözlemeleri için Avrupalı gözlemcileri ülkeye davet etmedi, medyanın özgürlüğü üzerine nutuklar atmadı ya da kendisini dünyanın tek bir süpergücüyle müttefik olmaya zorlamadı.

Niyazov didn't invite European observers to the country to observe elections, he gave no speeches on freedom of the media, and didn't feel the necessity to ally himself with the world's only superpower either.

That's enough for today. I should be able to finish the rest tomorrow.